"... bo mężczyzna bez pasa wygląda niegodnie!" ;-)

Stwierdzenie w tytule jest cytatem z Mścidruga - z tego co pamiętam z przygotowań do którejś z wyprawek.
Tym razem będzie więc o pasach, a raczej o pewnym konkretnym przepasaniu - tym ze znaleziska ze Skjoldehamn.

Przepasanie to zrobione było z rudobrązowej wełnianej przędzy o skręcie S
- splecione z dwunastu kawałków w taki sposób, by plecionka miała wzór podwójnej jodełki.
Pasek zachowany jest w dwóch częściach, krótsza ma ok. 20 cm długości, dłuższa zaś ok. 145 cm ale jest na niej zawiązany węzeł - licząc z nim jest dłuższa. Dla swojej rekonstrukcji przyjęłam długość mniej więcej 180 cm. Czy węzeł służył dopasowaniu plecionki do obwodu jej "nosiciela", czy też coś mogło być do niego dowiązywane?
Szerokość paska jest nieduża - zależnie od miejsca od 1,1 do 1,5 cm, podobnie grubość - to ok. 3 mm.

Na obydwu końcach znajdują się ozdobne "frędzle" - nie jest to może do końca odpowiednie słowo, ale nie przychodzi mi na myśl żadne inne - po trzy sztuki na stronę. Frędzle utworzone są przez owijanie przędzą w trzech kolorach - rudym, żółtym i niezidentyfikowanym (oryginalnie mógł być to niebieski, ciemnozielony lub szary, ja użyłam wełenki w naturalnym odcieniu szarości) "rdzenia" i są tak poza wszystkim naprawdę ładnym i pomysłowym sposobem wykończenia przepasania - w każdej trójce dwa zewnętrzne są takie same, zaś środkowy różni się układem kolorów. Frędzle zakończone są pomponikami.

Zdjęcia oryginału zaczerpnięte z "Nye tanker om Skjoldehamnfunnet."

Jakiś czas przymierzałam się do zrobienia porządnej rekonstrukcji tego paska - pierwsza, "wprawkowa" była dużo grubsza i szersza niż oryginał, a przy tym za krótka żeby mógł się nią przepasać dorosły człowiek, nawet takich gabarytów jak mój TŻ, czyli niedużych ;)
Okazja pojawiła się, kiedy dostałam zamówienie na takie przepasanie.
Wykonane jest z włóczki wełnianej barwionej marzanną, zaś żółte fragmenty to przędza z eksperymentów z wrotyczem.
Było z tym trochę dłubania, głównie przez to, że kawałki materiału musiałby być bardzo długie i nawet mimo pozwijania ich w kłębki plątały się nieco przy przekładaniu.
Jakiś czas później Żbiku podesłała mi artykuł o robieniu plecionek z użyciem grzebienia, i myślę, że to by była bardzo dobra metoda na splatanie takiego przepasania.

    

pasek w całości

zbliżenie - splot

frędzle

zbliżenie - wykończenie

pomponiki na końcach :)

I wreszcie przepasanie w całej okazałości - tak prezentuje się na modelu.

Ciekawa jestem, na ile szeroko stosowane były tego rodzaju plecionkowe paski w Skandynawii? Z tego co wiem, pojawiały się w różnych miejscach Europy, m. in. u Bałtów, Greków... Bardzo mi się podoba prostota i estetyka takiego rozwiązania i sama bym tego typu pasek chętnie włączyła do swojego stroju. 

Doszukałam się, że w tej technice robione plecionki pojawiały się wśród fragmentów tekstyliów z Birki jako wykończenia górnej krawędzi sukien fartuchowych - może więc były powszechniejsze i czas do skórzanych oraz krajkowych pasków dołączyć i plecione? :)

A na marginesie - acz wciąż w tematyce pasków i Skandynawii - swego czasu Thyrvi popełnił ciekawy wpis na ten temat na swoim blogu. Kto nie czytał - zapraszam, bo warto: Co pasuje a co jest passe? Czyli o pasach skandynawskich słów kilka.